Ik zit in de tuin en de zon doet zijn stinkende best om iets van zichzelf te laten zien deze ochtend. Tussen de wolken door geeft hij zijn warmte aan mij af.
Ik neem een slok koffie, lees een stukje in de krant en luister naar de stadse geluiden. De vogels proberen dit weer uit volle borst te overstemmen.
Ik ruik het pas gemaaide gras. Nou ja, we noemen het gras en het is groen, maar een betere benaming zou zijn: mos- en klaverveld, afgewisseld met nogal wat paardebloemen. De verf- en houtlucht van het nieuwe tuinbankje dringt zich ook op.
Ik kijk naar de wolken die de strijd met de zon waarschijnlijk gaan verliezen. Ze zien er divers uit, zowel in vorm als in structuur en kleur.
Als je er even bij stilstaat, zou je bijna vergeten dat de tijd helemaal geen tijd heeft om stil te staan. Mijn haperende en vermoeide lijf heeft echter de haast uit mijn bestaan verdrongen. Ik moet wel stilstaan, terwijl ik nu even een tijdje geniet van de wereld om mij heen.
2 opmerkingen:
wat een prachtige titel! Famke geniet van de dingen die je wel kunt doen, kijk niet te veel naar wat je niet kunt. Tút
@ Anoniem: Dank! En ik doe mijn best :).
Een reactie posten